Aktualności

Ambrose Akinmusire mówi o swojej nowej płycie

W czasie poznańskiego koncertu Ambrose Akinmusire – określany przez „The New York Timesa” jako „trębacz z iskrą” – promować będzie swój nowy album „The Imagined Savior Is Far Easier to Paint”. Wydana przez Blue Note Records płyta, jest kolejną podróżą po artystycznych wizjach muzyka.

Jazz Top w Blue Note: Ambrose Akinmusire | 12 kwietnia 2014 | 20.00 | Blue Note

Trębacz skomponował 12 z 13 zawartych na płycie utworów i sam wyprodukował album. A przy nagrywaniu płyty Akinmusire po raz kolejny skorzystał ze swojego znakomitego zespołu: Walter Smith III (saksofon tenorowy), Sam Harris (fortepian), Harish Raghavan (kontrabas) i Justin Brown (perkusja). Poszerzył jednak instrumentarium, werbując do współpracy gitarzystę Charlesa Altura, kwartet smyczkowy OSSO, flecistkę Elenę Penderhughes oraz wokalistów: Beccę Stevens, Theo Bleckmanna i Cold Specks.

Jednak dodanie smyczków i głosów nie osłabiło głównej roli kwintetu Akinmusire, który za sprawą gitary Altura stał się bardziej sekstetem. Wręcz budzi podziw, z jaką energią ścierają się z wyzwaniami stawianymi muzykom w “As We Fight (willie penrose),” “Vartha,” “Bubbles (john william sublett)” (zainspirowane legendą tap-dance Johnem Bubblesem) czy w “Richard (conduit),” – 16-minutowej epopei z finałem nagranym na żywo w Jazz Standard w Nowym Jorku.

Wirtuozerska trąbka Akinmusire jest w „The Imagined Savoir…” bardzo widoczna. W dźwiękowej strukturze utworów pojawia się nawet częściej niż na poprzedniej płycie. „Kompozycja jest tym, na czym skupiałem się w ostatnich latach” – mówi trębacz. „Chcę tak napisać utwór, żeby nie potrzebował już improwizacji”.

Komentując długi i poetycki tytuł albumu, Akinmusire tłumaczy: „Nie sądzę, że mógłbym nagrać płytę, której atmosferę uchwyci tylko jedno słowo. Chociaż, może chciałbym. Jednak teraz czerpię z tak wielu różnych rzeczy, które dzieją się we mnie oraz z tych, które są poza mną, że niemożliwe jest wybranie jednego słowa, które by to wszystko określało”.

„Poprzedni album był o mnie – o moich doświadczeniach i próbach zmiany lub zaakceptowania samego siebie. Inspiracją do tej płyty jest świat poza mną, znajomi ludzie, różne dokumenty, jakie obejrzałem.” I rzeczywiście, wiele tytułów utworów w „The Imagined Savoir…” ma dodane w nawiasach różne imiona, dopowiedzenia. Za ich pomocą – podobnie jak na poprzedniej płycie – Akinmusire kreuje skomplikowane fabuły i kolejnych bohaterów płyty. Ale tym razem Akinmusire poszedł dalej – każdemu z gościnnie śpiewających wokalistów dał swój szkic i pozwolił im stworzyć słowa utworu oparte na tym pomyśle.

I rezultaty zadziwiają. Zaczynając od głosu Becci Stevens w “Our Basement (ed)” zrównoważonego przez tempo nabijane w rytm bicia serca, rozkładającego się w przedziwnych harmoniach i zazębiającego z kwintetem Akinmusire oraz kwartetem OSSO w skomplikowanych i zarazem pięknych konfiguracjach. Inspiracją utworu był „ed” bezdomny z okolicy Akinmusire, który zaoszczędził parę setek dolarów, by potem oddać je kościołowi, który żywił go w weekendy.

Theo Blackmann, jeden z najlepszych performerów wokalnych, spotkał Akinmusire w czasie warsztacie wokalnym w Banff w Albercie. „Spotkaliśmy się na wydziale i zagraliśmy wspólnie piosenkę Kate Bush”- wspomina Akinmusire. „Potem popatrzyliśmy na siebie i wiedzieliśmy, że musimy razem współpracować”. Rezultatem tej współpracy jest “Asiam (joan)” zainspirowana postacią Joni Mitchell, a dokładnie,  jej portretem przedstawionym w książce Michelle Mercer “Will You Take Me As I Am: Joni Mitchell’s Blue Period”.

“Ceaseless Inexhaustible Child (cyntoia brown)” Akinmusire poświęcił zamkniętej w więzieniu kobiecie – bohaterce dokumentu “The 16-Year-Old Killer”. Dramatyzmu utworowi dodaje utrzymany w stylistyce doom-soul przejmujący głos Al Spx, znanej jako Cold Speck – mieszkającej  w Londynie kanadyjskiej song-writerki. “Jestem jej wielkim fanem” mówi Kinmusire. “Napisałem do niej e-maila z pytaniem, czy pojawi się na moim albumie. Odpisała, że właśnie miała do mnie pisać z zaproszeniem na swoją płytę.”

Oprócz utworów z wokalami, na płycie znalazły się dwie kompozycje z kwartetem smyczkowym i fletem: „The Beauty of Dissolving Portraits” i „Inflatedbyspinning.”
„Lubię takich ludzi jak like Arvo Pärt, których kompozycje rozwijają się powoli. Prowadzą słuchacza w taki sposób, że nie zauważa kiedy mija czas. A jest to bardzo trudne z jazzowym instrumentarium w formie kwintetu.” Akinmusire opisuje swoją wizję zawartą w „Inflatedbyspinning”: “Widziałem kobiety stojące na krawędzi klifu. Jedna z nich trzyma czerwony balon. Nie chce odlecieć ponieważ nie jest do końca nadmuchany.” Raghavan wzmocnił to wszystko głębokim brzmieniem basu uzupełnionym przez smyczki i flet.

“Rollcall for Those Absent” to jasna deklaracja polityczna Akinmusire: „rzeczywistość, której nie można zignorować ani w Ameryce, ani w reszcie świata, to strach czarnych ludzi, spowodowany wieloma naprawdę tragicznymi historiami”. Warstwa instrumentalna utworu różni się od reszty albumu: Harris gra na melotronie, podczas gdy Akinmusire gra akordy i partie basu na syntetyzatorze Juno, a Muna Blake (młodsza córka perkusisty Jonatana Blake’a) czyta nazwiska ludzi zabitych przez policję, lub – tak jak w przypadku Trayvona Martina – „akcji obywatelskich”. (Trayvon został zastrzelony przez członka straży obywatelskiej, gdy wracał wieczorem do domu z zakupami.) „Młody głos wymieniający te wszystkie nazwiska ma symbolizować rozpoczynające się życie, które już mówi o jego końcu” – tłumaczy Akinmusire. „I to właśnie chciałem osiągnąć. W ten sam sposób dźwięki są naprawdę bardzo wysokie i naprawdę niskie, tak jak początek i koniec”.

Posłuchaj fragmentów płyty „The Imagined Savior Is Far Easier To Paint”