Aktualności

Urszula Dudziak – złoty głos znad Wisły

Inne wokalistki zazdroszczą jej wszystkiego – wyjątkowej skali głosu, lekkości, świetnej intonacji oraz niespotykanej techniki wokalnej. Bez wątpienia, Urszula Dudziak należy do najważniejszych postaci światowego jazzu.

Urszula Dudziak
9.12.2015 I 20.00

Urodziła się w Straconce (aktualnie Bielsko-Biała), gdzie żyła do czwartego roku. Następnie wraz z rodzicami przenosiła się do kolejnych miejscowości, aby wreszcie zamieszkać na dłużej w Zielonej Górze. Już w dzieciństwie uczyła się gry na fortepianie. Jazz natomiast pojawił się w szkole średniej, kiedy to artystka zasłuchiwała się w nagraniach Elli FItzgerald. To ona sprawiła, że wokalistka zaczęła występować z lokalnymi zespołami, grającymi standardy jazzowe. Na właściwy debiut przyszło jednak poczekać do 1958 roku, gdy Urszula poznała Krzysztofa Komedę. Od tego czasu jej kariera muzyczna ruszyła dynamicznie, a dowodem klasy są chociażby lata współpracy z orkiestrą Edwarda Czernego oraz z Michałem Urbaniakiem (od 1964 roku do końca lat 80.).

Początki to jazz tradycyjny. Urszula Dudziak zdobyła szerokie uznanie, chociażby znakomitymi występami na Festiwalu Muzyki Jazzowej Jazz Jamboree (lata 1969-1972).  W tych czasach nastąpiła też (nie)mała rewolucja w koncertach wokalistki, gdyż zafascynowana możliwościami przetworników głosowych, postanowiła ich używać w studiu i na scenie. Efekt był znakomity, co poświadczają słynne nagrania z płyty „Newborn Light” (rok 1974). Longplay został stworzony wspólnie z pianistą Adamem Makowiczem (znany między innymi z grania obok Andrzeja Kurylewicza, Zbigniewa Namysłowskiego i Jana Ptaszyna Wróblewskiego). Utwory takie jak „Dear Christopher Komeda”, „Ballad” czy „Darkness And Newborn Light” wciąż zachwycają miłośników muzyki.

W 1973 nadeszła pora emigracji i… kariera przez duże K. Artystka kontynuowała współpracę z Michałem Urbaniakiem (przez pewien okres jej mężem), ale też występowała solo jako One Women Show. Jej warunki i umiejętności wokalne sprawiły, że liczne audytorium w Ameryce i Kanadzie zakochało się w talencie wybitnej Polki. Grając zarówno w czasie wielkich festiwali (jak Newport Jazz Festival), jak i w mniejszych lokalach, zdołała uzyskać tytuł najlepszej wokalistki roku 1979, który przyznał jej „Los Angeles Times”.  Uznanie zaowocowało graniem obok takich sław jak Bobby McFerrin, Herbie Hancock, Dizzy Gillespie, Clark Terry, Ron Carter, Wynton i Branford Marsalis, Gil Evans, Sting, Lionel Hampton. Listę można by rozwijać bez końca, prawie jak tę z dyskografią, gdzie naliczymy około 50 płyt nagranych w nowojorskim etapie artystki. Najgłośniejsza i najważniejsza dla krytyków była jednak wciąż płyta wcześniejsza, nagrana wspólnie z Adamem Makowiczem. „Down Beat” przyznał jej najwyższą notę pięciu gwiazdek.

Kolejne lata wiążą się z następnymi wybitnymi nazwiskami i festiwalami na drodze wokalistki. Po roku 1981 najważniejsze punkty w biografii Urszuli Dudziak to: związanie się z grupą Vocal Summit, nagranie autobiograficzne programu „Future Talk” czy przygotowanie spektaklu „The Nature is Leaving Us”, gdzie artystka dała się poznać również jako kompozytorka.

W roku 1985, Urszula Dudziak wróciła do Polski. Jej pozycja w świecie jazzu była wówczas niepodważalna, a symboliczne ukoronowanie imponującego dorobku to głośny koncert w Warszawie, gdzie wokalistce towarzyszył Bobby McFerrin. Ich relacja artystyczna okazała się na tyle inspirująca, że w 2013 ponownie zaśpiewali razem, w tym przypadku w ramach akcji Solidarity of Arts. Kolejne lata potwierdzają, że Urszula Dudziak nie straciła nic z wyjątkowej formy. Jej koncerty przyciągają tłumy, media wciąż zapraszają artystkę do swoich programów i czasopism, a „Papaya” to niekwestionowany przebój na całym świecie, nie tylko wśród fanów jazzu.

Urszula Dudziak swoim autorytetem i zdolnościami, wspiera bardzo ochoczo również polskich muzyków młodego pokolenia. Na uwagę zasługują takie projekty jak „Once in a Lifetime” Miki Urbaniak (córka Urszuli Dudziak) czy „Jazz na ulicach” Marii Sadowskiej. Wokalistka daje się też poznać poza aktywnością muzyczną – w 2011 ukazała się jej autobiografia, a wcześniej mogliśmy poznawać ją poprzez filmy i liczne wystąpienia medialne.